Poesia della settimana

Qualche parola sull’anima

di Wisława Szymborska

TROCHĘ O DUSZY

Duszę się miewa.

Nikt nie ma jej bez przerwy

i na zawsze.

Dzień za dniem,

rok za rokiem

może bez niej minąć.

Czasem tylko w zachwytach

i lękach dziecińśtwa

zagnieżdża się na dłużej.

Czasem tylko w zdziwieniu,

że jesteśmy starzy.

Rzadko nam asystuje

podczas zajęć żmudnych,

jak przesuwanie mebli,

dźwiganiewalizek

czy przemierzanie drogi w ciasnych butach.

Przy wypełnianiu ankiet

i siekaniu mięsa

z reguły ma wychodne.

Na tysiąc naszych rozmów

uczestniczy w jednej,

a i to niekoniecznie,

bo woli milczenie.

Kiedy ciało zaczyna nas boleć i boleć,

cichcem schodzi z dyżuru.

Jest wybredna:

niechętnie widzi nas w tłumie,

mierzi ją nasza walka o byle przewagę

i terkot interesów.

Radość i smutek

to nie są dla niej dwa różne uczucia.

Tylko w ich połączeniu

jest przy nas obecna.

Możemy na nią liczyć,

kiedy niczego nie jesteśmy pewni,

a wszystko nas ciekawi.

Z przedmiotów materialnych

lubi zegary z wahadłem

i lustra, które pracują gorliwie,

nawet gdy nikt nie patrzy.

Nie mowi skąd przybywa

i kiedy znowu nam zniknie,

ale wyraźnie czeka na takie pytania.

Wygląda na to,

że tak jak ona nam,

równiez i my

jesteśmy jej na coś potrzebni.

QUALCHE PAROLA SULL’ANIMA

L’anima la si ha ogni tanto.

Nessuno la ha di continuo

e per sempre.

Giorno dopo giorno,

anno dopo anno,

possono passare senza di lei.

A volte nidifica un po’ più a lungo

sole in estasi e paura dell’infanzia.

A volte solo nello stupore

dell’essere vecchi.

Di rado ci dà una mano

in occupazioni faticose,

come spostare mobili,

portare valigie

o percorrere le strade con scarpe strette.

Quando si compilano moduli

e si trita la carne

di regola ha il suo giorno libero.

Su mille nostre conversazioni

partecipa a una,

ed anche a questo non necessariamente,

poiché preferisce il silenzio.

Quando il corpo comincia a dolerci e dolerci,

smonta di turno, alla chetichella.

È schifiltosa,

non le piace vederci nella folla,

il nostro lottare per un vantaggio qualunque

e lo strepito degli affari la disgustano.

Gioia e tristezza

non sono per lei due sentimenti diversi.

È presente accanto a noi

solo quando essi sono uniti.

Possiamo contare su di lei

quando non siamo sicuri di niente

e curiosi di tutto.

Tra gli oggetti materiali

le piacciono gli orologi a pendolo

e gli specchi, che lavorano con zelo

anche quando nessuno guarda.

Non dice da dove viene

e quando sparirà di nuovo,

ma aspetta chiaramente simili domande.

Si direbbe che

così come lei a noi,

anche noi

siamo necessari a lei per qualcosa.

[ Poesia tratta da Wisława Szymborska, Opere, a cura di Pietro Marchesani ]